21. bir müddət əvvəl yerli saytlardan birinə lgbt və özü haqqında müsahibə verən, mədəni cəsarətinə heyran olduğum.
şərq ölkələrində gay, transseksualların öldürülməsi, intihar etməsi sıradandır. türkiyədə heç bir transseksual əcəliylə ölmür misal üçün. isanın ölümü isə azərbaycanda ilk gay intiharı idi. günə bu xəbərlə başlamaq məni üzərdi, amma ümidsizləşdirməzdi xəbərin altındaki kommentləri görməsəydim. nəsə yazmaq fikrim də yox idi, çünki boşdu. gayləri müdafiə edən belə "xəstədilər də, nolsun ki onlar da adamdı" deyir. bu cahilliyə qarşı veriləsi cavab yoxdur.
insanın yaşamı onun ən dəyərli şeyidir. ölməmək üçün insan əti belə yeyəbilərik. indi düşünün ki, cavan bir oğlan o ən dəyərli varlığından əl çəkir.
məsələ dalınca deyilən sözlərdədi. allahlığını elan edib cəhənnəmə göndərib yandırdılar, məzələndilər. həvəsim olsa bir bir kommentləri bura kopyalayardım nə qədər iyrənc olduqlarını göstərmək üçün. ama asan asan iyrənmiyən məni səhər yeməyini yeyəbilməyəcək səviyyəyə gətirən "pambığını bir az bol eliyəllər" sözündə bir durdum artıq. bu homofobiklik deyil. çünki fobiya qorxudu. ortada olan şey nifrətdi. gaylər atanızı mı sikti?

beyinlər o qədər kütləşib ki, "ölümümdə siz günahkarsız" sözü çatmır. mən özümü günahkar hiss eliyirəm. ən azından mədəni cəsarətinə heyran olduğumu yaza bilərdim, yazmadım. allah rəhmət eləsin sözünü yaza bilmirəm. tanrı da, insanlıq da öldü. onu da biz öldürdük.
diri ikən rahat olmadı, ölü ikən də olsun heç olmasa. huzur içində yatsın.